تسریع ترمیم زخم های دیابتی با استفاده از سیموستاتین موضعی

 یکی از عوارض جدی دیابت تأخیر درترمیم زخم هاست .به علت تغییرات فیزیولوژیکی دربافتها وسلولها درفرآیند ترمیم زخمها اختلال ایجاد می شود. این موضوع سبب ایجاد بیماریهای دیگری نظیر زخم پای دیابتی می شود که یکی از علل اصلی مرگ و میر در میان جمعیت رو به رشد  بیماران دیابتی است . یک مطالعه ی جدید نشان داد که استفاده از سیموستاتین موضعی  سبب تسریع بهبود زخم درموشهای دیابتی می شود.

 نتایج این تحقیق درشماره ی دسامبر ژورنال  the Americana joulnal of pathologyمنتشر گردید.

این تحقیقات توسط دانشمندان بخش پوست و چشم دانشگاه کیوتو و بخش پوست دانشگاه Hamamatsuدر ژاپن انجام گردید.

دکتر jun Asaiمی گوید: ما می دانیم که چندین فاکتور درتأخیر ترمیم زخم ها در دیابت نقش دارند. این فاکتورها شامل مرگ سریعتر سلولی (apoptosis)و کاهش آنژیوجنز(تشکیل و رشد رگهای خونی جدید) می باشد.

اختلال در لیمفآنژیوجنز یا تشکیل رگهای لنفاوی جدید نیز به عنوان یکی از فاکتورهای تأخیر در ترمیم زخمها معرفی شده است.

تحقیقات اخیر نشان داده است که استاتین علاوه بر تأثیرات پایین آورندگی کلسترول می تواند سبب تحریک رشد رگهای خونی جدید (هنگامیکه بصورت سیستمیک استفاده شود) شود.

در این تحقیق بررسی گردید که آیا سیموستاتین موضعی نیز می تواند آنژیوجنز و lymphangiogenicرا هنگام ترمیم زخم در موشهایی که با دستکار ژنتیکی دیابتی شده اند، تحریک نماید.

یکی از مزایای استفاده ی موضعی از سیموستاتین این است که یک غلظت مناسب از آن را می توان بدون خطر تأثیرات مصرف سیستمیک دارو برای مثال تخریب کلیه ها ، استفاده نمود.

 محققین با ایجاد یک زخم ضخیم درپوست پشت موشهای دیابتی، به درمان آنها بصورت موضعی با Simvastatinدر ژل پترولیوم یا ژل پترولیوم به تنهایی پرداختند. این درمان در روزهای چهارم، هفتم و دهم  تکرار گردید.

بعد از دو هفته زخم های تحت درمان با Simvastatinبیش از 90 درصد ترمیم شده بودند در حالیکه کمتر از 80 درصد از زخم های تحت درمان با petroleum jelly  درمان شده بودند. تفاوت در بسته شدن زخم در روز هفتم هنگامیکه از سیموستاتین  استفاده می شود کاملاً مشهود است، میزان ترمیم زخم در استفاده ی موضعی از سیموستاتین 79.26درصد است در حالیکه درگروه کنترل 52.45درصد می باشد.

دکتر Asailمی گوید: نتایج ما نشان می دهد که مکانیزم هایی که  تأثیرات  lymphangiogenicداروی سیموستاتین را درسلولهای اندوتلیال لنفاوی (LECS)اعمال می کنند مشابه با مکانیزیم هایی است که تأثیرات angiogenicاین دارو  را ایجاد می نمایند . اگر چه برخلاف انتظار ما ، سیموستاتین سبب تکثیر LECsها ی انسانی درمحیط آزمایشگاه نمی شود، بهمین علت ما به جستجوی  منابع دیگر احتمالی فاکتورهای لیمفآنژیوژنیک پرداختیم.

 گزارشات ابتدایی نشان داد که ماکروفاژهای تراوش کننده موجب lymphangiogenicمی شود زیرا این سلولها به عنوان اصلی ترین تولید کننده های فاکتور رشد اندوتلیال عروق – C(VEGF-C)در ترمیم زخم های پوستی به شمار می آیند.

در این تحقیق تعداد ماکروفاژهای اینفیلتریتینگ در بافت گرانولار بطور مشخصی در زمان استفاده از سیموستاتین موضعی، افزایش یافته است و اکثر این ماکروفاژها  به تولید VEGF-Cمی پردازند.

دراین تحقیق مشخص گردید که Simvastatinموضعی بطور مشخصی سبب تسریع ترمیم زخم از طریق افزایش آنژیوجنز و لیمفآنژیوجنز می شود. نتایج نشان می دهد  که تأثیرات مطلوب سیموستاتین بر لیمفآنژیوجنز به تأثیر مستقیم بر  سیستم لنفاوی و تأثیر غیر مستقیم آن از طریق ماکروفاژهای موجود درزخم بر می گردد. این استراتژی ساده میتواند قدرت درمانی مطلوبی را در بهبود زخم در بیماران مبتلا به اختلالات میکروسیرکولیشن نظیر آنچه در دیابت ایجاد می شود،  بر جا گذارد.

پرفسور Asaiمعتقد است که تحقیقات بیشتری برای تعیین استفاده های کلینیکی این نوع درمان باید انجام گردد.

 منبع:

The American Journal of Pathology .Volume 181, Issue 6 (December 2012)